Namaste !

Namaste!
Zo, even de laatste keer benutten dat ik dat kan zeggen. Vandaag is namelijk onze laatste dag in Nepal ! De tijd is echt omgevlogen hier, mede dankzij de mooie natuur, vriendelijke mensen, gestoorde hostelmensen en de algemeen relaxte sfeer in dit land. We gaan Nepal echt missen. Zelfs de aparte, Nepalese trekjes nemen we op de koop toe. Zo werden we na mijn blog van vorige week spontaan uitgenodigd door de hosteleigenaren in Kathmandu, om mee te gaan naar een ware Nepalese bruiloft in een dorp zo'n 8u rijden verderop. Tja wat zeg je in zo'n geval? Oké! We zouden vrijdagochtend vroeg vertrekken met een klein busje en het weekend feest vieren. Een Nepalese bruiloft duurt namelijk 5 dagen en bestaat naast de échte ceremonie nog uit een apart vrouwen en mannenfeest. En wij hadden natuurlijk wel zin in een.feestje.
Maar, Nepal zou Nepal niet zijn als er ineens een zooi onverwachte gebeurtenissen tussendoor kwam. Onze Canadese gastvrouw werd gebeld dat haar Nepalese business visum niet op tijd zou worden verlengd, en dat ze zsm naar haar land moest terugkeren om dit in orde te maken... Okeee. Toen bleek dat onze Canadese gastheer wel een mannetje kende (met de maffia-achtige naam 'mr Fix it'), die wel wat kon regelen. Puntje bij paaltje: onze connecties gingen niet meer mee. Maar wij moesten vooral wél gaan, want het bruidspaar was erg enthousiast bij het idee dat twee blanke dames op hun feest kwamen. Na wat wikken en wegen besloten we om alsnog te gaan, omdat een nepalese familie had beloofd ons op sleeptouw te nemen. We zouden met hen naar de bruiloft reizen maar pas vrijdagmiddag. Fijn, dat scheelde weer, we konden ons (inmiddels standaard) uitslaap ritueel onverstoord laten. Vrijdagochtend stonden we zowat klaar voor vertrek, toen onze gastheer wat bedremmeld naar ons toe kwam en aankondigde dat hij na een paar uur tevergeefs bellen eindelijk contact had gelegd met de Nepalese familie, en dat zij al waren afgereisd naar het dorp die ochtend vroeg want.. en nou komt het.. de bruiloft was vanmorgen afgelopen.

En dat was dan ons spontane avontuur..

Vrijdag toen maar genoten van onze plotselinge vrijheid en gechilld op het dakterras. Zaterdag zijn we namelijk doorgereisd (nadat ik nog een keer had beloofd om over een zomerbaan bij het hostel na te denken) en zijn we in Dhulikhel aanbeland, een schattig dorp ten oosten van KTM met net iets meer levendigheid dan in Bandipur. We sliepen in Nawaranga Guesthouse, dat al meer dan 40 jaar wordt gerund door dezelfde man. We kregen sterk het gevoel dat we bij opa en oma te logeren waren en hebben ervan genoten! Door het laagseizoen waren we naast wat eendagsvliegen de enige gasten, en zodra we sochtends beneden kwamen, sprong 'opa' op om ons ontbijt op te nemen. Hij vertelde ons vervolgens van alles over Nepal en zijn familie, of liet ons tekeningen zien van de schilder die hij ondersteunde. Nawaranga hing vol met werken van die man, echt heel leuk en vooral sfeervol.
In Dhulikhel zijn we een paar dagen gebleven, genietend van fruitsalades, het zonnige dakterras en de omgeving. 1 dag zijn we naar een beroemde stupa (tempel) in de omgeving gewandeld, wat een daglange hike was. Heerlijk!

Na een toch wel moeilijk afscheid van onze inval-opa zijn we daarna doorgereisd naar Bhaktapur, een mooie, oude stad met veel tempels maar vooral héél veel sfeer. En daar zijn we nu nog. Ons hostel, Ganesh Guesthouse, ligt middenin de oude stad en we kijken schuin op de hoogste tempel van Nepal. We ontmoeten de andere hostelgasten, waarvan er een paar zijn blijven steken in Bhaktapur omdat het zo goed beviel! Wij zouden ook wel willen, maar de vlucht naar Hong Kong staat helaas al vast..
Hoewel de lonely Planet uitgebreid vertelt over alle tempels in de buurt, besluiten we om heel toeristisch een gids te huren. Gids Krishna is jong en niet onaantrekkelijk (tududuuuu) en sjouwt ons in 2u langs alle highlights voor een paar euro. Opvallend detail is dat hij graag lijkt uit te wijden over de sexuele onderwerpen, zoals over een tempel met kamasutra afbeeldingen, maar ook over andere buitenlandse vrouwen die hij had gegidst en die heel graag na afloop nog een happy ending (kuch) met hem wilden. Was misschien een hint naar ons toe, maar we hebben het wijselijk genegeerd..

Naast de oude, Nepalese architectuur staat Bhaktapur bekend om haar King of Curd, oftewel yoghurt. Intussen was het wel even geleden dat we echte zuivel ophadden, dus schaften we een liter van het spul aan. En lekker dat het is ! Het is meer een soort kwark, en is al wat gezoet zodat het zo te eten is, of bijvoorbeeld met fruit. We zijn op de gezonde toer !!

Vandaag is de liter bijna op, gaat niet zo hard vanwege het feestmaal dat we gisteren voorgeschoteld kregen.. in Ganesh is het een soort traditie dat gasten die al lang er zijn, een avond koken voor iedereen. We kregen van een Amerikaanse jongen bruschetta en Indische curry voor onze neus, en er was een Cambodjaans kipgerecht. Als dessert was er zelfgemaakte chocoladepudding, gemengd met curd, en met verse banaan. Hoezo een waardig Valentijnsmaal!
Jammer dat we morgen weggaan, ik had iedereen graag aan een Nederlandse stamppot gezet..

Toch besef ik me wel dat dit niet mijn laatste keer in Nepal is. Ik kom zeker nog een keer terug. Om het verder te ontdekken, maar ook om weer te genieten van wat ik nu al heb ontdekt.

En nu gaan we ons klaarmaken voor de volgende ontdekkingstocht: Hong Kong en China !

Liefs en tot horens
Fleur

Wist je dat:
1. Er vandaag een festival is in de stad, waarbij (wederom) dieren worden geofferd aan de betreffende god ? Hoewel het echt bij de Nepalese cultuur hoort, ben ik nog niet gewend geraakt aan de plassen bloed op straat.
2. We op onze eerste dag in Bhaktapur zijn uitgenodigd voor een puppet show? Een meisje in ons hostel heeft haar eigen pop gemaakt aan touwtjes, en gaf daar een show mee.
3. We een snicker hebben gekocht om Valentijnsdag te vieren? Wat een luxebeesten zijn we toch.
4. We in KTM op onze laatste avond voor samen 1800rps uiteten zijn geweest (zo'n 15 euro)? Enorm hoog bedrag als je bedenkt dat ons hostel 300 pp per nacht kost!
5. We in Dhulikhel een Nederlandse jongen ontmoetten die nog maar net op reis was gegaan? We voelden ons voor het eerst heel ervaren met onze 5 weken dat we nu weg zijn !!