Burgers en Bandipur

Lieve iedereen,

Ik heb net heerlijk gedoucht en ga zo met Karlijn genieten van een ware buffel-burger (ja echt vlees!) In ons hostel in Kathmandu. Maar eerst is het tijd voor een update, al is.het alleen maar om te vieren dat we precies 1 maand op reis zijn ! Ja, dat is inderdaad nog niet zoveel. Maar nu is wel het moment waarop je normaal toch wel huiswaarts zou keren, als het een normale vakantie was. Maar dat is het zeker niet. De afgelopen week, sinds we uit Pokhara zijn vertrokken, voelt alweer eeuwen geleden door alles wat we weer hebben meegemaakt. Onze week dus in vogelvlucht:

Donderdag vertrokken we 's ochtends vroeg met een lokale bus richting Kathmandu. Meestal gebeurt dat ongeveer zo: je komt aanwandelen met je backpack, daypack en een blank hoofd waar op het voorhoofd geschreven lijkt te staan: help ik zoek een bus. Vervolgens komen allemaal mannetjes op je afgerend, elkaar verdringend, om je te vragen waar je naar toe moet. Je kan deze mannetjes vertellen waar je heen moet, maar wees dan wel voorbereid op extra kosten voor je buskaartje omdat deze geweldige service natuurlijk wel wat roepies kost (deze strategie willen we nog weleens gebruiken, tenzij we puf genoeg hebben voor strategie 2). Deze tweede strategie is het toepassen van de fameuze negeer-modus, om vervolgens door de menigte mannetjes heen de eerste de beste buschauffeur aan te spreken (in zéér simpel Engels dan wel) en met een klein handgebaar dirigeert deze je geheel gratis in de richting van de bus die je moet hebben. Herhaal dit enige keren en binnen een paar minuten neem je plaats in het juiste vervoer.
Betalen voor de bus is weer een verhaal apart. Meestal komt een bus hulpje halverwege de rit langs om het geld te innen. Middels onze Lonely Planet weten we dan al wat we ongeveer moeten betalen. Maar natuurlijk wil meneer meestal het dubbele hebben (wij zijn blank en toerist en dus op te lichten ?), waarna we gaan onderhandelen over de prijs. Dat lukt meestal best aardig ! (we zijn gehard )

Anyway ! Dan is het goed opletten waar je er ongeveer uit moet. Wij gingen in dit geval naar Bandipur. Maar om daar te komen, moet je overstappen (zie het proces van net) op een minibusje dat een vrij steile weg omhoog moet afleggen. Op zich prima, ware het niet dat de Nepalezen er een sport van maken zoveel mogelijk mensen mee te nemen. En dat betekent stouwen IN de bus én bij onvoldoende ruimte doorstapelen OP de bus. En op de een of andere manier wil een bus niet zo hard de berg op rijden als het max. laadgewicht ernstig overschreden wordt.. wat het nog leuker maakt, is als je dan zelf voorin op een opstapje bent geparkeerd (met je voeten op 2 zakken rijst maar dat ter zijde), die boven de motor blijkt te hangen. En die motor wordt vervolgens gloedje heet. Ik krijg al visoenen van Hollywood waardige ontploffende wagens, als de chauffeur halverwege de klim stopt bij een kraantje en even 3 volle flessen water door een gat in de vloer giet (ja, vertelt een local, dat doen ze hier standaard hoor) ter afkoeling van de motor en dus onze billen. Awesome!

We zijn 3 dagen in Bandipur gebleven, in een schattig hostel net van de.hoofdweg (en.enige weg) af. We wilden eerst wel in 1 van de tientallen hostels op de hoofdweg slapen, maar toen de eerste 90dollar per nacht bleek te zijn (ja, echt !) Zijn we doorgelopen. Bandipur straalt een cowboy sfeer uit door de stijl van de huizen (very saloon-Western gevoel) en kent naast ons nog zo'n 2 toeristen. Waarvan 1 Nederlander die we tot mr. Landgenoot dopen en die heel bekakt praat.
Vanuit Bandipur hebben we de Manakamana tempel bezocht, die boven op een helling ligt en sinds eind 1990 met een heuze cable car te.bereiken is (van Oostenrijks design dus we voelen ons redelijk veilig). Op Manakamana komen mensen regelmatig offers brengen in de hoop dat het geluk brengt (Manakamana staat voor hartewens). En dan kom je dus ineens in de bus naast een geit te.zitten, die met een oneway ticket (geen grapje) met je mee zal reizen omhoog. Awww !
Verder hebben we een grot bezocht, die normaal heel druk bezocht is, maar vanwege het laagseizoen geheel uitgestorven was. Het was dus ook héél eng.toen onze gids ons in het diepste deel van de grot vroeg de zaklampen.uit te doen en een minuut lang stil.te zijn. Absolute duisternis en stilte maakt erg.claustrofobisch. Maar het is ook een hele gave.ervaring.

Zondag pakken we de eerste bus naar beneden en vervolgen onze weg naar Kathmandu. We krijgen de schok van.ons leven als blijkt dat het hostel na veelvuldig internationaal aandringen een burger menukaart heeft samengesteld! Ons vegetarisch dieet is diezelfde avond op hemels lekkere wijze doorbroken.
Ook fijn : het hostel heeft matrassen die dermate.zacht zijn dat ik niet 3x per nacht wakker word met pijn in mijn heupen (zoals in Bandipur).
Naast ons hostel ligt Swayambunath oftewel de Monkey Temple, alwaar ik mijn apen fobie aardig heb overwonnen door herhaalde exposure (vakjargon). In Kathmandu hebben we ons verder gestort op het Nepalese en spotgoedkope eten (o.a. samosa, een bladerdeeg hapje met aardappel curry vanbinnen, en pokora, balletjes van gfrituurde ui en groente - lunchen is mogelijk vanaf 50 ct pp). Ook maken we elke ochtend onze eigen fruitsalade.. gemaakt van fruit waar we flink op hebben lopen afdingen.. nice !

Ik zal jullie niet vermoeien met alle toeristische highlights die we bekijken elke dag. Wat wel indrukwekkend was, was onze bestemming vandaag: Pashupatinath, waar net als in Varanasi burning ghats zijn. Het is een tempel complex aan de rivier, waar mensen hun overledenen komen cremeren. Ook toen wij er waren, was er een familie daar mee bezig. De lichamen liggen in oranje doeken gewikkeld aan het water, en worden na een lange plechtigheid verbrand. Er komen heel veel (lokale) mensen naar kijken. Wij zijn al snel weer doorgelopen. Ik vind dat toch niet iets waar je toeristje bij gaat spelen !

En nu hebben we lekker een avondje vrij en heb ik net verloren van rummi tegen Karlijn.. damn ! Op 16 feb vliegen we naar Hong Kong, dus onze tijd in Nepal vliegt om. We genieten ontzettend van alles wat we.hier meemaken.
Tot snel !

Wist je dat:
1. We in Bandipur anderhalf uur hebben gewacht op onze lunch, die voor Karlijn bestond uit een wit broodje met tomaat en komkommer? - en de ingrediënten werden na onze bestelling nog snel even ingekocht.bij de buren..
2. Dat bij zonsondergang overal de stroom uitviel en wij dus érg blij.zijn met onze hoofdlampen? (en we dus heel goed konden genieten van.de.sterrenhemel!)
3. Dat in Manakamana bij de tempel de grond rood zag van het bloed van geofferde dieren.. van kip tot waterbuffel!
4. Dat ik op de terugweg in de cable car aan de praat raakte met een jongen.die op een gegeven moment zei: 'you look very cute'. Dahhhh !
5. Dat we Lisa (uit India) hebben ontmoet in Kathmandu, en dat zij nu ook de transmongolie expres overweegt
6. Dat er hier een hele rare reclame op posters te zien is: een man kijkt heel zwoel naar je, en daarnaast staat: 'have I made it large?' En het gaat om het drank?merk 'Royal Stag'....
7. Dat ik als ik wil.kan komen werken in het hostel als receptioniste/barvrouw van de zomer (spontaan aangeboden door de eigenaar en serieus in overweging genomen door mij !)
8. Dat we.gisteren regen hadden en 15 graden en vandaag 28 graden en zon ! Arme huidjes.
9. Dat er naast ons hostel een klooster zit, waar elke dag.een bruiloft wordt georganiseerd (en geloof me, het gaat er wild aan toe !)
10. Dat de 1 van.de honden van de hostel eigenaar door iemand met benzine is overgoten - schijnt vaak te gebeuren in Kathmandu.. wie doet nou zoiets ??

That's it folks ! X