de trans-mongolië express

Lieve iedereen,

Op het moment van schrijven bevind ik me ergens in de Russische wildernis in mijn tijdelijk heenkomen van enkele vierkante meters, dat constant heen en weer schokt en wiebelt en net iets te weinig naar mijn zin geventileerd kan worden. Om niet toe te geven aan de neiging om compleet doorgedraaid van de ene naar de andere kant van de trein te rennen uit claustrofobische frustratie, dood ik mijn tijd met het bijwerken van dit reisverslag. Bij deze.

Bij mijn laatste blog eindigde ik bij het terugkeren uit de Mongoolse woestenij.. we hebben zoals voorspeld heerlijk genoten van de civilisatie van UB en onder andere lekker gegeten, films gekeken en, jawel, voor het eerst sinds Hong Kong weer gezwommen! Het hostel was zelfs niet op de hoogte van het bestaan van een zwembad in Ulaanbaatar, ik zou zelfs zeggen dat gastvrouw Ogi lichtelijk verschrikt keek bij het idee van zwemmen. Inderdaad blijkt de meerderheid van de Mongolen niet te kunnen zwemmen. Wat leidt tot komische situaties. Bij aankomst bij het (vervallen) zwembad valt ons op dat er vrijwel niemand is. Lekker rustig! Wanneer we omgekleed het bad naderen, komt de badmeester op ons afgelopen. Nadat duidelijk is dat we geen Mongools spreken, vraagt hij ons in het beste Duits en zeer serieus: kunnen jullie zwemmen? Wij, lichtelijk verbaasd: uhhh.. ja..? (wat doen we anders hier?). Hij, kennelijk niet overtuigd: echt goed, góed zwemmen?
En vervolgens voelen we het hele uur dat we baantjes trekken de ogen van een bewonderende badmeester plus entourage op onze rug.. Dutch girls can swim!

Helaas ook minder leuke acties doorgemaakt, zoals de mislukking omtrend het Russisch visum. Zonder extreem uit te wijden over saaie bureaucratie en Russische lulligheden, komt het erop neer dat we alleen voor een transit visum in aanmerking kwamen (10 dagen visum), waarbij je wel met de trein naar Moskou mag reizen, maar nergens uit mag stappen. Helaas mag je vervolgens maar 2 nachten in Moskou blijven.. en met de beschikbare treintickets en onze reeds geboekte vlucht, betekent dat dat we precies 1 nacht in Moskou kunnen blijven voordat we naar huis vliegen. Nee, zeker niet ideaal! Maar that's life.

Om het leed te verzachten en met het vooruitzicht van 5 dagen ononderbroken met de trein reizen, besluiten we nog even de Mongoolse natuur in te duiken en vertrekken op eigen houtje voor 5 dagen naar Terelj national park, ten noordoosten van UB. Het park ziet in het weekend veel dagjesmensen vanuit de hoofdstad maar is nog steeds een mooi natuurgebied waar we wandelen, paardrijden en nog wat nieuwe mensen ontmoeten. Terug in UB hebben we nog een paar dagen voor vertrek, die in het teken lijken te staan van herenigingen. Zo komt Loren, het Nederlandse meisje van onze eerdere tour, terug van haar tour naar Noord-Mongolië en zien we ook Ben en Saskia uit Beijing aankomen, waarmee we nog naar het kroningsfeest bij de ambassade geweest zijn ! Mooi excuus om nog wat eettentjes samen te ontdekken.
Onze laatste avond in Ulaanbaatar willen we toch een beetje speciaal maken, en we gaan met een groep naar een bekende show met traditionele dans, muziek en throatsinging! Op sommige momenten tijdens de voorstelling krijg ik kippenvel, zo mooi. Vooral nu we al een maand Mongolië hebben leren kennen, en we het al snel achter zullen moeten laten. Er is zoveel wat ik zal gaan missen!

Trans-Mongolië
Dag 1
Op D-Day zwaaien we 's ochtends Ben en Sas uit voor hun dagtrip, we zullen hen vast wel weer in Nederland een keer ontmoeten, maar het blijft een raar soort afscheid! Het hostel is overspoeld door nieuwe aankomers, die al snel lucht krijgen van onze 'ervaring' met Mongolie. We worden door een aantal getackeld en ondervraagd over het hostel en mogelijkheden voor tours. Heel leuk om even de tourguide te spelen, maar een rustmoment voor vertrek was ook wel leuk geweest!
Gelukkig betaalt ons verblijf in het hostel zich dubbel terug: we krijgen een taxi rit naar het station op hun kosten, en een dikke knuffel van eigenaren Ogi en Bob, en zelfs van 'Mama', de hosteloma.
Op het station komt ons transport voor de komende dagen al snel binnenrijden, zo'n 50 min voor vertrek, en we installeren ons in ons bontgekleurde 'huis' van pakweg 1,5 bij 2m. Daarna vermaken we ons met het bestuderen van onze 3 Belgische buren die op de fiets reizen en uiteindelijk hun vélos toch echt alle drie in de coupe weten te proppen (in enorme dozen) alsook hun fietstassen. Respect!
Al snel komt onze coupégenoot binnen, die helaas geen sexy Zweedse god blijkt te zijn maar een lichtelijk overweight Mongool met teveel gel in zijn haar en een hele uitzwaai brigade. We maken maar van het afscheidscomité gebruik bij gebrek aan eigen supporters en zwaaien vrolijk mee.

And we're off !

De trein sukkelt met een plezierig gangetje door de ons nu bekende Mongoolse landschappen, wel wat groener dan toen we daar een maand eerder aankwamen. Zo vreemd om dat gevoel van een maand eerder terug te halen. Toen was Mongolië een mysterie, een onontdekt land dat we moesten veroveren. Nu is het overwonnen, heeft (een deel van) zijn schatten aan ons laten zien, en is zelfs een beetje een thuis geworden. En een land op het lijstje van onze herinneringen.

We eten tonijn met brood en worden door onze Mongool volgepropt met de lekkernijen die hoogstwaarschijnlijk zijn moeder hem heeft meegegeven. Al veel te snel wordt het donker en kijken we samen naar onze laatste Mongoolse zonsondergang. Nog even spectaculair als de eerste! En dan stoppen we op de grens voor de nodige douane acties. De Mongolen zijn binnen een uur klaar met papierwerk en er dribbelt nog even een drugshond door de wagon, waarna de gordijnen gesloten worden (ja echt!) en we langzaam de grens over tsjoeken. Nou ja, waarschijnlijk, want we zien niets.. echt Rusland ! De Russen zijn minder angstaanjagend dan ik dacht, herhalen natuurlijk de drugshond procedure en doen ongeveer 5 minuten over het invoeren en stempelen van 1 paspoort. Maar we zijn er! En om 2u 's nachts mogen we dan écht gaan slapen. Maar eerst even uit de gordijntjes spieken...

Dag2
Afgezien van het gesnurk van onze coupégenoot (oordoppen werken perfect), heerlijk geslapen onder het zachte gewieg en gekloink van de trein op de rails. Om 9u schiet ik wakker en herinner me de route van de trein. Zou het...? Ik hou het barokke gordijntje opzij en ja ! We rijden langs het grootste meer op aarde: Lake Baikal. En als ik zeg: erlangs, dan bedoel ik ook echt erlangs. We vliegen rakelings langs de oever. Enigszins opgelucht bedenken we dat we weliswaar niet konden uitstappen bij het meer (stomme visa altijd), maar dichterbij hadden we niet kunnen komen zonder erin te liggen.
Het meer is enorm groot en weerspiegelt de strakblauwe lucht erboven, met een verdwaald wolkje. De bergen aan de overkant zijn soms nauwelijks te zien. Soms is het moeilijk te zien waar het meer ophoudt, en de lucht begint.

Rond het middaguur nemen we afscheid van het meer en een Nederlandse reisgenoot, die in Irkutsk uitstapt voor een paar dagen. Wij strekken even de benen en doen wat komische exercises (tenminste, aan het hoofd van de oma achter het raam te zien). De relatief lange stop (20 min) vliegt om. Dus we gaan door.

Het is vreemd om te beseffen hoe snel de tijd voorbijgaat. En dat je ooit heb gezucht bij het vooruitzicht van de 1,5 uur lange zit naar je ouders. That's nothing! Maar ook dit valt alles mee. Na ons avondeten van noedels worden we door onze Belgische buren (letterlijk) uitgenodigd voor een drankje (wodka jus) en een potje kaarten (Russisch spel 'Durrack' - voor de uitleg heb ik nog wel een blog nodig). Deze dappere mennekes (grapje, ze zijn van het Franse deel) hebben Zuid-Amerika en Azië bestormd op hun fiets.. al 7 maanden lang. Dit levert natuurlijk mooie verhalen op en ook de avond vliegt voorbij (voor wie meer wil lezen over hun tocht en het goede doel dat ze steunen, klik hier: www.belgiansolidaritybikers.com. Gratis stukje marketing!
Samen met de mannen besluiten we dat Rusland toch ook wel hele mooie zonsondergangen kan produceren...

Dag3
Daar mijn bed zich onder dat van Karlijn bevindt, kan ik 's ochtends makkelijk opstaan zonder haar te storen. Vanmorgen wordt het aankleed ritueel vergemakkelijkt: onze Mongool is uitgestapt en we zijn nu alleen ! Daarna haal ik een kop warm water uit de boiler en tover het om in groene thee met citroen en honing, die ik al loungend op mijn bedbank opdrink, met het warme Russische zonnetje op mijn gezicht..
Uit het handige opbergvak onder mijn bank kunnen we straks een ontbijtselectie toveren van brood, pindakaas, nutella of salami met komkommer en een stuk fruit toe. Travelling in style, nietwaar?

De dag sukkelt om in het tempo van onze trein. Na de middag komen onze Belgen ons vergezellen (onze coupé is zo mooi opgeruimd vinden ze) en we praten over onze ervaringen op reis. De vreemdste gerechten (de jongens winnen met de kuikenembryo's van Zuid-Amerika), de spannendste momenten (enorme stormen overleven in een tent, versus onze ontmoetingen met agressieve Indiërs) en de eeuwige afweging van vertrouwen versus wantrouwen die de reiziger moet maken (en wat hen al een laptop heeft gekost) zijn enkele onderwerpen die de revue passeren. Al snel komt er een wodka jus bij, wat toast en makreel in tomatensaus, en ook deze middag vliegt om. We stoppen 1 keer lang genoeg om bij een Russische dame wat broodjes te kopen, die na onderzoek een soort oliebollen blijken, gevuld met een knakworst en, jawel, aardappelpuree. Niet vies!

We sluiten de dag af met het twee uur terugzetten van onze horloges. Zodra we in Moskou aankomen, zullen we namelijk in totaal 4u terug gaan in de tijd. Beter een beetje spreiden.

Dag4
Vandaag voelt langer dan de andere dagen.. ik zet de klok nog een uur terug, wat de dag nog eens een uur langer maakt.. hellep! Buiten is het mooi weer en het is aardig vermaken met naar buiten kijken naar bosrijke heuvels en schattige houten Russische huisjes. Voor een halfuur ofzo..
We verwennen onszelf met een fles cola en lezen maar weer wat. Wanneer Karlijn uit frustratie ondersteboven aan de bedden begint te hangen, weet ik dat die het niet lang meer uithoudt.. nog een hele dag te gaan ! Gelukkig is er nog enige afleiding te vinden in het doorspitten van onze trans-siberië lonely planet op zoek naar must sees voor onze 20 uur durende stop in Moskou. Onze tijdslimiet vergt immers nauwgezette planning. Ook is er altijd nog tijd voor een potje Durrack met de buren.. of twee.

In de namiddag worden we opgeschrikt door luid gezang aan de Mongoolse kant van de trein, wat naarmate de tijd vordert steeds harder te horen is.. er is duidelijk wat wodka in het spel daar ! Op een gegeven moment horen we dat onze Belgische mannen al gestrikt zijn en we gaan zelf ook maar even polshoogte nemen. We worden meteen de piepkleine coupé ingesleurd en zitten vervolgens met, schrik niet, in totaal 11 man te luisteren naar een oudere dame met behoorlijk wat volume in haar stem. Mongoolse zang bestaat uit de hoogste uithalen, dan weer een laag gebrom en ongeveer alles ertussenin. Wij moeten ook een liedje zingen, nadat we eerst een glas wodka in de hand gedrukt krijgen. Het Wilhelmus dan maar, en een selectie sinterklaasliedjes. Daarna proberen we mee te zingen met onze gastheren, wat me uiteindelijk best goed lukt ! Ik krijg veel complimentjes.
Uiteindelijk trekken we ons terug in onze eigen wagon, wanneer een dame wel heel erg aangeschoten begint te worden en daarbij nogal handtastelijk wordt naar ons buitenlanders.. no thank you ! Al met al een hele toffe manier om onze laatste avond in deze waanzinnige treinreis te vieren.

Dag5
Na het ontbijt maken we een vlugge inventaris van het eten dat nog over is. We hebben maandenlang gereisd met een 'eettas', maar aangezien we morgen naar huis vliegen, zal alles toch echt op moeten. Gelukkig hebben we de Belgen uitgenodigd om samen te lunchen voordat we in Moskou arriveren !

Naarmate Moskou nadert, passeren we steeds meer kleine dorpjes met kleurige houten huisjes, moestuintjes en af en toe Efteling-achtige kathedralen met uienvormige torentjes en gouden punten. Het is heerlijk warm buiten en de grasvelden zijn bezaaid met bloemen. Treinreizen saai?

En dit is de laatste blog vanuit het buitenland. Ik zal nog wat foto's online plaatsen zodra ik weer in NL ben, en wie weet een kort stukje over onze sprint door Moskou, maar tot die tijd: bedankt voor het volgen van onze avonturen.

THE END!

Wist je dat:
- we in Mongolië een ochtendceremonie hebben bijgewoond van de monniken in de Chojin Lama Temple? De monniken bidden tot boeddha met indrukwekkend gezang, soms begeleid door trommels en andere instrumenten. Kippenvel!
- we in het hostel een jongen ontmoetten uit UK, die wel een heel bijzondere reden had om naar Mongolië te reizen? hij had een scratch map van de wereld gehad, waarop je de landen kan openkrassen waar je bent geweest. Hij wilde graag een gróót land uitkrassen, maar vond Canada of Australië niet exotisch genoeg...
- we in Terelj een hond hebben geadopteerd? Of liever: zij ons? Ze had zich vastgeklampt aan 2 toeristen die al in ons kamp waren toen we daar aankwamen, en toen zij vertrokken werd ze ons maatje. Ze volgde ons op onze wandelingen, hield andere honden op afstand en sliep 's avonds zelfs bij de deur van onze ger... So cute! Ze had van haar eerdere bazen al een naam gekregen: Genghis Jr.
Bij het vertrek rende ze een heel stuk achter onze jeep aan, zielig! Totdat ze het opgaf. Genghis, we zullen je niet vergeten!